سوتخانا ئىشىكى ئۇچۇق ئىدى. مانا بۇ سوتنى ھەقىقى ئۇچۇق سوت دېيىشكە بولاتتى. ئۇ سوتخانا ئىچىگە كىرىپ ھەيران قالغىنىچە تۇرۇپ قالدى: كۆز ئالدىدا كەڭ كەتكەن بىر مەيدان، نە تۆت تەرەپتە تېمى، نە دەرىزىسى يوق؛ ھەتتا سودىيە ئۈستىلىمۇ، جاۋاپكارلار تۇرىدىغان، ئادۇكاتلار ئولتۇرىدىغان…
بەزىدە شۇندا ھۇرۇن بولۇپ قالىمەن، ھېچنىمە خوشياقمايدۇ. شۇنداق ۋاقىتلاردا خىيال قۇشلۇرۇمنى نەلەرگىدۇ قويۇپ بىرىمەن، ئۇچسۇن، تەپەككۇر قىلسۇن دېگۈم كېلىدۇ. خىياللىرىم بەزىدە تەسەۋۋۇر قوينىغا بىلىقچى قۇشلاردەك شۇڭغۇپ كىتىدۇ لېكىن قۇرۇق قول قايتىپ چىقىدۇ. بىر نەرسىلەرنى يېزىپ باققۇم كېلىدۇ، يازغانلىرىمنى بەزىدە ئۆزۈممۇ…
– سىزنى ياخشى كۆرۈپ قالغان ئوخشايمەن. – قانداقسىگە دەيسىز؟ – سىز بىلەن بىرگە تۇرغان ۋاقىتتا ئۆزۈمنى شۇنداق بىخەتەر ھىس قىلىمەن. گەرچە ئىككىمىزنىڭ ئارلىقى شۇنداق يىراق بولسىمۇ، سىزنىڭ ئۇچۇرۇڭىزنى قۇبۇل قىلغان ۋاقتىمدا، نىمىشقىكىن خۇددى قوغدۇغۇچى پەرىشتەم يېنىمغا كەلمەكچى بولغاندەكلا خۇشال بولۇپ كىتىمەن.…
تىلىڧۇن بىر ماروژناخانىدا ئۇنتۇلۇپ قالغان ئىدى. شۇنىڭغا ياندىشىپ پەرھاتمۇ نۇرغۇن نەرسىلەرنى يۈتتۈرگىلىۋاتاتتى، بەزىلىرىنى ئاللىقاچان يۈتتۈپ قويغانمۇ ئىدى. بۇلارنى ئۇ ئۆزى سىزەتتى. يېنىدا ئۇنى چىن دىلىمدىن ياخشى كۆرىمەن دەپ دەۋا قىلىدىغان بىر چىشى سايە ئۇ بۈگۈن ئېرىشكەن بىردىنبىر نەرسە ئىدى. سايە ئۇنىڭغا…
بۇ يەرنىڭ ھاۋاسى باشقىچە: كۆپكۈك ئاسماننى كۆرىۋالغانلىقدىن ئۆزگىچىلا روھلىنىپ ئەڭ تۆۋەن سەپلىمىك قول تېلڧۇنىدا بولسىمۇ ئۇچۇرغانكى كۆك رەڭلىك مەنزىرىلەرنى رەسىمگە تارتىۋاتقان كىشىلەر كۆزگە چېلىقپلا تۇرىدۇ؛ ئاسمىنىدا كۈن پاقىراپ تۇرسىمۇ كۆزۈڭگە بىر خىل چاڭ-تۇزانلار كۆرۈنگىنى كۆرۈنگەن. پىژغىرىم ئاپتىپى ئادەمنى مۇزدەك سوغۇچ شامال پۈركۈپ…